Murathan Mungan / Gece Nöbeti

Daha az seviyorum seni,


Giderek daha az


Unutur gibi seviyorum


Azala azala…


Aramızdaki uzaklığın karanlığında


Geceler kısalıp gündüzler uzuyor


Böyle olunca…


Daha az seviyorum seni,


Kendini iyileştiren bir yara gibi


Daha az ve zamanla


Sen geceyi tutuyorsun


Ben nöbetini,


Uzak dağ kışlalarında


Görmüyoruz birbirimizi


Usul usul iniyor


Kopmuş yollara,


Işığı hafif


Uykusu ağır koğuşlarda


Üzerini örtüyorum senin


Bir çığ gibi uyuyorsun rüyalarımda,


Sevgilim


Yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin


Nöbet kadar


Yalnızken öğreneceksin bunu da.


Artık daha az seviyorum seni


Unutur gibi, ölür gibi daha az


Yeniden ödetiyorum kendime


Onca aşkın öğretemediğini


Kolay değildi


Yalnızca sevgimi değil


Evladımı da kaybettim ben


Kaç acı birden


İmtihan etti beni


Bir tek gece vardır


İnsanın hayatında


Ömür boyu sürer nöbeti


Bu da öyleydi


İyi ol, sağ ol, uzak ol


Ama bir daha görme beni.